Gedicht: Eigenzinnig Dubbelzinnig

 

 

Ik reflecteer in zelfreflectie, als ik naar binnen keer.
Ik implodeer blind beeldfrequentie, als ik mijn universum vind.
Dan explodeer ik als een spiegel door zwarte gaten.
Pupil van de innerlijke meester zonder absint.
Door het nulpunt van het zwart van een pupil. Waarin iedereen kan verdwijnen.
Zie je niet de levenslijnen? Waarvan ik heel subtiel beviel, van een fragiel profiel met mijn sexappeal.
Door diep in de kijker te kijken van de ziel.
Het lichtgevende draad, dat je overtuigend mee zuigt.

Toegejuicht werd ik afgetuigd en beeld ik uit, je alwetend oog, die loog en ik boog mij over de zwarte materie.
Wat heeft 600 hoeken en 1200 ribben?
Het is spannend in de 4e dimensie met de juiste intentie.
Dat kan je wel stellen, wanneer je met regelmaat verblijft in 16 cellen.
Waar bevindt zich de centrale kubus?

Kunnen wij elkaar alsjeblieft eens echt zien.
Ik word gek van de formules.
Ik heb bouwmodules voor tijdcapsules.
DNA-moleculen hebben een pendule.
Want de tijd tikt. De tijd dat ben ik.
Ik besta en mijn tijd begint NU.
Mijn tijd eindigt, met dit individu.

Geboren in deze valstrik van de bevalling, van en naar het witte licht.
Begint mijn levenslange plicht.
De tijd uitzittend om mijn geboorte schuld af te lossen.
Alles vergeten en geprogrammeerd om te falen in micro-kosmossen.

Her-Inner-In-Mij weer wat ik hier kwam doen, voor mijn hersenspoel.
Mijn tijd is kort om te Her-Ontdekken, want ik kwam hier met een doel.
Alwetend vergeten wat het doel was, verloor ik mijn innerlijke kompas in een moeras vol as.
Kijkend door mijn prismabril werd ik dubbel verrast, door een grimas in mijn borrelglas.

Ik kijk in een spiraal, dat werkt als een portaal.
Het duurde maar een decimaal toen er heel brutaal, een laserstraal illegaal door mijn astrale lichaam heen schoot.
Ik ben een chaotische psychoot, die het heeft verkloot als een malloot.
Echt wakker zijn wij nooit.
Wakker word je in de dood neuroot.

Het uur van mijn laatste avondmaal, was het eindsignaal van deze terminaal.
Als een bliksemstraal schoot ik verticaal, heel radicaal in een zijportaal.
Want ik calculeer wanneer ik balanceer op het randje.
Ik amuseer mij op het randje van de afgrond van deze atmosfeer.
Ik dissocieer mij, van de totale vervreemdheid van de maatschappij die ik alterneer.
Ter kennisgeving, Mijn alter-delen, zijn de hoekstenen, van mijn interne samenleving.

Ik spiegel mijn spiegel-neuronen tot in de 13e dimensie.
Adhesie van ridicule minuscule moleculen is een expressie van extinctie van de illusie.
Wat een agressie! Ik ga toch niet in discussie.
Ik schrijf wel een recensie als impressie voor jouw collectie.
Mijn conclusie, wat een constructie voor deze creatie op locatie.
Mijn suggestie of opinie met precisie, dat het lijkt op een invasie van mijn perceptie.

Ik taxeer met urgentie een quotatie.
Transmissie van materie via transfusie is een vocatie van mijn professie.
Anti conceptie is een obsessie van perversie tegen productie.

Want ik domineer, wanneer ik commandeer, zodra ik formuleer.
De dokter in de isoleer, inspecteert met zijn injectienaald als ik illustreer wat ik fantaseer.
Omdat ik niet functioneer, wanneer ik exploreer, wanneer hij mij penetreert.
Ik transformeer als ik beredeneer of mediteer over het ge-molesteer van deze Lieve-Heer.
Ik transpireer, wanneer ik observeer en spioneer, als ik saboterend provoceer.
Door zijn jongeheer, simuleer ik dat ik menstrueer tijdens zijn zedenleer.

Het is lente weer, wanneer ik hem trotseer en anticipeer op mijn verweer.
Hij is geshockeerd als ik reageer als een speer, en rebelleer tegen deze samenzweer.
Wanneer ik hem traceer en hem trakteer, op mijn dubbelloops jachtgeweer en hem scalpeer.
Nadat ik hem castreer en een bezweer dicteer, cremeer ik hem als een flambeer, waarna ik mij bekeer.
Zoals de bijbel leert, heb ik gehoord tijdens de godsdienstleer.

 

 

Geschreven door: Fixuna (a.k.a. Emily Simons) ©
Voorgedragen tijdens de eerste editie van 'Eigenzinnig' 18-01-2019 het open podium in het Burgerweeshuis Café!
Georganiseerd door Eigenzinnig en het Burgerweeshuis.

 

 

 

Eigenzinnig - Boekenweek editie 30-3-2019: 

"Ode aan de moeder, De vrouw"

 

 

Titel: Gedwongen Sterren-Moeder

 

 

In mijn veld van blik, tuur en gluur ik naar jou, ik aanschouw.

Wanneer ik jou verbeeld in mijn dromen.

Ik waan je stem te horen.

Riep je mij? Mama is hier! Ik ben hier beneden!

 

Vlieg jij langs de hemelse expiratie-trap naar boven.

Wees daar maar veilig, Benjamin, mijn lieveling.

Mama maakt zich gereed, ik kom er zo aan!

Het duurt niet lang meer.

Straks zijn wij herenigd.

Dan zijn wij weer een vaderloos gezin.

 

Wees niet bang mijn kind.

Ik ben nu voorbereid.

Nu zal ik mij over jou ontfermen en met mijn leven beschermen.

Ik laat mij niet meer overvallen, door onvoorwaardelijke blindheid, bedrieglijke kalverliefde.

Ongeliefde furie, met toorn en precisie.

Verrassingsaanvallen met tijdsintervallen, deden mij bijna flauwvallen.

Voor mijn ogen, duizelde tienduizenden priemgetallen, als samengevoegde watervallen van sneeuwkristallen.

Ik heb nog steeds last van angstaanvallen..

door het voorvallen van jouw flitsende bliksemsnelle woedeaanvallen.

 

Ik val, uit, één.. mijn tong, valt, stil.. krampaanval.

Zig-Zag bij Toverslag was ik oog-getuigen, van een rouw-rauwe-beeld-verslag.

Het spijt mij heel erg, mijn kind.

Ik begrijp het ook niet.

Al moet ik mijn hoofd mijn hele leven breken.

Het zal nooit een logisch gevolg kunnen zijn.

 

Na één zin, tegen de deur, vastgepind.

Ik zei: dat ik zwanger was, van jouw kind.

Eén zin, die jou niet zint.

Jouw antwoord, had ik nooit verwacht.

Terwijl ik tussen jou en de deur vastzat.

Je antwoord kwam, vol - daad - kracht.

 

Een slag, en een vuist, en een slag, en dood in mijn buik.

Ik stond krom, geslagen als een spijker.

Terwijl er uit mijn mond, een ziel weg vloog.

Ontnam jij mijn rechten, mijn keuze, en koos, voor ons…

 

Ik bloed, jij blij.

Jij, geeft mij een glimlach.

Ik, die kromlag van de pijn.

Terwijl jij je doodlacht.

Besef ik nu pas, dat ik nooit zag.

Dat mijn liefde voor jou, de reden was…

 

De onschuld eruit geslagen.

Het ongeboren kind, ontzield, verdwenen in de wind.

Vroeger was ik lief, na jouw sterfdag, ben ik niet meer zo vergevingsgezind.

Ik snap nu de uitdrukking: Liefde maakt blind.

Zelfs wanneer jij mij niet bemint.

Mijn liefde voor jou, betekende de dood voor ons kind.

 

Ook al leef je niet meer hier, ben ik voor altijd jouw hoeder.

Vergeef mij alsjeblieft, veel liefs, je moeder.

In mijn hart, zit jij, tot in de eeuwigheid.

Hoe kan ik jou ooit loslaten?

Als ik jou nooit heb mogen vasthouden?

 

Zoveel vragen, zoveel tekens.

Jarenlang heb ik weggekeken.

Ondanks al zijn messteken, kwaadspreken, om mij te breken.

Negeerde jij elk signaal, als waarschuwingsteken.

Voorbij alle grenzen gegaan.

Na al jouw Judas-streken, had ik genoeg van al die lijdens-weken.

Klaar, om van jou los te weken.

 

De realiteit is de dualiteit, dat loyaliteit wordt bedankt met brutaliteit.

Na al jouw getreiter en smeerlapperij, was het tijd.

Jij, alleen maar bezig, met wat krom is, recht te spreken.

Ik, ging tegen spreken en begon te plannen, om mij te wreken.

 

Hoofdrekenend, reken ik in mijn hoofd een berekening, hoe ik jou afreken.

De uitkomst was een min-teken, ik liet je doodsteken, ontwijken.

Een breuk. Het was snel bekeken.

Beschadigd, defect. Ik, afgebroken, tot diep in de afgrond, kapot.

Als mijn buik kon spreken, zou het zwijgen.

 

Ik ben één groot lid-teken, die zich losbreekt uit metalen ketens.

Ik probeer recht te spreken, nu jij in mijn leven ontbreekt.

Mijn Wonder, is opgestegen.

Omhoog gekeken, vraag ik, om een hemels-teken, van mijn kind.

Mijn sterren-kind.

 

's Nachts dwaal ik blindelings, door een labyrint, op zoek, als een wees-moeder.

Zij die haar kind najaagt, begeert, maar niet vind.

Ik ben jou nooit vergeten, op een onbewoonde crypte, legt zij een Hyacint.

Voor jouw moed een lofzang, een troostende Ode.

Voor de verloren, sterren-moeder.

De moeder met een lege commode.

 

 

 

© Emily Simons (Fixuna)

 

 

 

 

 

 

 

 

Fixuna Clown Performance/ Spoken Word

Titel: Ik mag niet praten/ I'm not allowed to speak

 

 

English Translation:

 

I'm not allowed to talk.

I have to be quiet.

(repeat for +/- 8 minutes)

 

I...? I...? Am not allowed to talk.

I have to be quiet. (at 7.08 min)

 

I'm not allowed to talk.

I have to be quiet. (repeat)

 

Silent.. Silent.. Ssshh.. (at 8.28 min)

No!

No! No! No!

You don't allow me to speak.

I have to be quiet because of you. (repeat 4 times)

 

Because of you. Because of you.

Because of you..

You don't just want control over me.

You demand loyalty for your betrayal.

You betray me.

And let me betray and deny myself.

You don't allow me to speak.

I have to be quiet.

My body is yours.

I have to be an object.

My mind is yours.

I am not allowed feel anything.

I have to be nothing.

I have to believe you.

My soul is yours.

I have to be afraid of you and pretend I'm not afraid of you.

I must be loyal.

I have to protect you.

I must, I must, I must...

You call me your faithful dog.

While you sacrifice me for your faith.

My life means nothing to you.

Even when I'm almost dead, you only care about money and your image.

I was already dead to you.

In your eyes I am nothing.

Until you looked into my eyes, screaming.

You see your own death in my eyes, as I kill you in my mind.

No more emotions to read on my face.

I won't give you another word.

I am unreachable.

No more access.

Locked.

Cold inside.

Somewhere in the distance, I feel the storm of emotions raging.

But I don't show any emotion on the outside.

Your fear becomes reality.

I don't care about you anymore.

At least that's what I pretend.

Like a volcano that is about to erupt, but is muffled by an avalanche of mountain ice.

I feel too much.

But I am not allowed to feel because of you.

I don't feel anything.

But I am not allowed not to feel because of you.

Only, now it's too late... to ask emotions of me.

Now that it's safe to feel...

I feel... fear... to feel.

Fear of talking.

Fear... of breaking the silence...

Fear of not being loyal to my own betrayal.

Fear of bringing my death sentence to life.

Fear of abuse.

Fear of the fear.

Fear of the overwhelming anger.

Fear of the never-ending sadness.

Fear of the fact that I am nothing.

Fear of feeling.. that I am something..?

Fear of life.

Fear of people like you!

Fear of love.

Fear of loyalty.

Fear of you.

Fear of my father.

Even when you're dead.

I am allowed to feel again.

I am allowed to be something again.

I can be someone again.

I am allowed to exist.

I am allowed to feel my worth.

I can come back to life.

I am allowed to be loyal to myself.

I am allowed to talk.

I don't have to be quiet anymore.

I may give myself permission to break free from you.

I can free myself... away from your control and coercion.

 

I can?

I have to!

My body.

My spirit.

My soul.

Are mine! Mine!

My body.

My spirit.

My soul.

Are mine!

Not yours!

 

I have to save myself.

And reclaim everything.

I must be my own savior angel.

And stop being silent.

 

 

 

 

 

 

 

Fixuna Spoken Word/Clown Performance

Titel - Diagnose: Hysterisch IJsblokje

 

English Translation:

Title: Diagnosis: Hysterical Ice Cube

 

 

I, am liquid in plastic forms and flexible in bags.

You, mindfully squeeze me when I am hard.

I, feel the steaming pain, you, do your best, because yes, nice zen.

Fresh from the freezer, you hold me tight squeezing me with both hands.

I'm…

According to the specialist psychiatrist, the best and safest form of self-mutilation!

He says…

Dreams imagined while injecting, of the double dose of Haldol, when he penetrates you with God's grace.

For example, he aborts the insanity virus early with his morning erection.

Blowing out steam after His injection.

In your hands I melt until I am nothing...

I am His creation, God's fixation of frustration.

I don't just cool moaning hot bodies,

I also cool your white-hot anger, which you feel, for that filthy bastard.

THE Blindfolded eyes.

Veiled and hidden your blood boils, because of that incestuous brother, learned from his teacher the educator.

My vision is clear, yours is obscured by the Bible-Belt.

You look at me like a schizophrenic.

Never all alone.

Having to watch it, goes through marrow and bone.

But you, stare right through me.

Like I'm an illusion.

Like many.

You take your distance, spiritually far from me.

Psychological suffering is a full time job.

No emotion.

Don't show yourself.

I feel You to your deepest essence.

I feel that true connection.

I carefully communicate transparent formulas at the right frequency.

You have potential.

Yet, you don't see me.

You use me and throw me away, but I'm not complaining...

You baptize me and drown me, in my own liquid.

I'm not real for you.

You won't believe I'm real until you're hallucinating from the dehydration.

Stumbling psychotically over stumbling blocks toward an oasis of Fata Morgana's, you expect to find me as a reward after the ordeal.

You find... the Devil's heat, burning on a sea of desert, fierce, how fierce you were!

When you finally realized that of course you were looking for me.

The temptation, the spirit that drove you to me.

You finally see me, now that you expose yourself.

Only too late perhaps, because I evaporate like snow in the sun before Armageddon.
Moreover, this refugee Maron is 40 days away from my water source.

Towards, I turn, sloshing around my longitudinal axis.

Pumping out excess water so my slipper-animal doesn't explode.

While running I defy all chemical processes, hot or cold.

Ice rain, rain, flakes trickle down the salty eyeballs.

Don't fall through the ice.

Hypothermia sinks deep into the soul of the black eye (pessimist).

It heals to cry.

Toxins make their way past empty eye sockets to make them sparkle again.

They told you I was bad.

They lied, giving an illusion of white coats and pills, to crowd everything out.

You have to hold back tears.

Generations before you, at the behest, of fictitious profiles.

Specialism of unstable fossils, morons looking deeply intellectual in their jam jar glasses.

Free yourself from discipline and this doctrine.

White Heavenly light falls on this divine institution, addictive like cocaine, the sacred nectarine of the pharmaceutical underworld.

Main goal. Anesthetic, kill the feeling.

Today you can feel what is real again.

Dancing and jumping. Sing this mantra while skipping:

OHM!!

 

"Holy Water, show pure.

Shows its true nature in frozen crystals.

Imperceptible like water vapor I ascend to the universe.

Descend into a vicious circle of amniotic fluid, when I gave birth to the spirit.